آیا در تصویربرداری DR برای کودکان سطح بالایی از تابش وجود دارد؟ نحوه کاهش دوز تابش در کودکان مبتلا به قرص های بزرگ DR

بسیاری از کودکان به منظور تشخیص بیماری های سیستم اسکلتی به بیمارستان برای تصویربرداری DR به بیمارستان می روند و والدین در این زمان به طور کلی نگران مشکلات تابش هستند. در حقیقت ، تابش از تصویربرداری DR برای کودکان قابل توجه نیست. داده ها نشان می دهد که دوز تابش برای کودک که تحت اسکن DR قرار دارد ، تقریباً 0.01 تا 0.1msV است که در معاینات تشعشع پزشکی یک ارزش بسیار اندک است. در مقایسه با تابش طبیعی: همه در زندگی روزمره خود 2-3msV از تابش از طبیعت دریافت می کنند ، در حالی که دوز تابش برای CT قفسه سینه 2MSV-10MSV است.

به منظور کاهش بیشتر تابش تصویربرداری DR در کودکان ، استفاده از DR بزرگ مسطح می تواند به طور موثری باعث کاهش دوز تابش در طی فرآیند معاینه شود ، که عمدتا در سه جنبه زیر منعکس شده است:

فیلمبرداری کمتر مکرر بدون ترکیب

مشخصه DR پانل مسطح بزرگ استفاده از ردیاب های پانل مسطح با اندازه بزرگ است و از این طریق به عملکرد "تصویربرداری یک بار بدون ترکیبی" می رسد. در مقایسه با دستگاه های DR که چندین تصویر را با نرم افزار ترکیب می کنند ، این تبلت بزرگ DR را با استفاده از DR Puai Medical به عنوان نمونه ، در مقایسه با دستگاه های DR که چندین تصویر را با نرم افزار ترکیب می کنند ، مشکلاتی از قبیل چگالی ناهموار تصاویر شکاف ، ثبت تصویر و تأثیرات بزرگنمایی را در مکان های شکاف دار حل می کند. این می تواند کل ستون فقرات یا هر دو اندام تحتانی را به صورت یک حرکت بپوشاند و دوز تابش برای یک شات واحد 1/2 یا 1/3 از DR معمولی چند شات DR همراه با نرم افزار است.

نمایش دوز قرار گرفتن در معرض DAP

DAP به محصول دوز تابش تجمعی و منطقه تابش اشاره دارد و نشان دهنده میزان کل تابش تابش شده بر روی بدن انسان است. دوز تابش دریافت شده توسط کادر پزشکی و بیماران از نزدیک با DAP ارتباط دارد. بنابراین ، با سیستم نظارت بر دوز تابش DAP ، شدت دوز یک قرار گرفتن در معرض واحد می تواند در زمان واقعی روی تصویر نمایش داده شود ، و این باعث می شود پزشکان بتوانند وضعیت تابش را درک کرده و به طور مؤثر مصرف دوز را کنترل کنند.

عملکرد کنترل قرار گرفتن در معرض خودکار

عملکرد کنترل قرار گرفتن در معرض اتوماتیک (AEC) می تواند به طور خودکار دوز اشعه ایکس را بر اساس ضخامت ، ویژگی های فیزیولوژیکی و آسیب شناختی سوژه کنترل کند ، به طوری که تصاویر گرفته شده از قسمت های مختلف و بیماران دارای حساسیت یکسانی هستند و مشکل حساسیت ناسازگار را حل می کنند. هنگام فیلمبرداری ، پزشک عامل نیازی به انتخاب پارامترها ندارد ، فقط برای تکمیل فیلمبرداری فقط باید مطابق با ارزش از پیش تعیین شده در معرض نمایش قرار گیرد. این مسئله مشکل تصویربرداری مکرر ناشی از عمل نادرست پزشک را کاهش می دهد و دوز اشعه ایکس دریافت شده توسط کادر پزشکی و بیماران را کاهش می دهد.